ERDOĞAN GÜMÜŞ / GEZGİN
El ele çıkacaksın bu merdivenlerden
Kızım Özgem Gümüş Boyacı 28 yaşında. Toplumsal medya hesabından paylaşmış olduğu ağaca sarılmış bir fotoğrafını görüp, altındaki şu satırları okurken gezgin, doğasever ve baba olarak hayatımda en çok etkilendiğim anlardan birini yaşadım. “Çocukluğumda ağaçlarla daha çok kurduğum ve sonra bir biçimde kaybettiğim bağı hatırlamaya çalışırken en sevdiğim pratiklerden biri ağaçlara sarılmak oldu benim için… Gerçekten bugüne kadar bir ağaca sarıldınız mı? Bu ortada ağacı çok acıtan olmuş, kendimce ben ona şifa olmak istedim. Umarım olmuştur.”
Düşünebiliyor musunuz? Tabiata âşık denecek derecede bir hissiyatı taşıyan ve bir ağacın kabuğunu kazıyarak oluşturulmuş yaraya merhem olabilme hissiyle o ağaca sarılmış evladınızın sizde oluşturduğu etkiyi… Geçen yıl tam da bugün yani Babalar Günü’ne rastlayan tarihte Muğla Dalyan’da birlikte yaptığımız tatil aklıma geldi birden. Birlikte gezmekten çok keyif aldığımız Kaunos Antik Kenti’nde tarihi kalıntılar ortasında dolaşırken vakit zaman sorgulayıcı yaklaşımı, teklifleri, Kültür ve Turizm Bakanlığı’nın işçisi olduğumdan ötürü tatlı tenkitleri… Onun artık bir doğasever oluşu, gezgin ruhu, bugün seyahat ederken ‘kahverengi tabela’ tutkusu nedeniyle buraları görmeden geçmemesinde benim rolümün olduğunu daima yinelemesi, elbette beni memnun eden en değerli şeylerden birisi.
El ele Kavea’ya çıktık
Unutamadığım anlardan biridir Kaunos Antik Kenti’nde tiyatroyu gezerken, birinci basamakları sağlam fakat yedi-sekiz basamaktan sonrası yıkılmış taş merdivenlerden Kavea’ya el ele çıkışımız. Yaklaşık 20’nin üzerinde ahşap merdiveni tırmanırken güya vakit yolculuğundaymış üzere hissediyorduk. Çağları aşıp gelen antik bir tiyatro sahnesi, süper görkemiyle karşılıyordu bizi. Kaunos Antik Kenti’ni nasıl anlatırım sanki sorusu aklıma gelip de kızımla paylaştığımda; Sophokles’in ‘Antigone’ tragedyasından bahsederek, yazıda bunu kullanabileceğim fikrini vermesi, tarihi kalıntıların altında bol bol fotoğraflar seyahatimizi ölümsüzleştirip, vakit zaman bana modellik yapıyor olması unutulmaz anılarım ortasına girmişti. Tarihte tahminen de en değerli sanat, edebiyat ve demokrasi merkezlerinden biri olan bu toprakları görmek, üzerinde biraz düşünmek, tarihin derinliklerinde bir nebze soluklanmak için Karia Yolu’nun bu değerli durağında kızımla birlikte gezmiş olmaktan bu kadar keyif alacağımı hiç düşünmemiştim.
Saatlerce dolaştıktan sonra tekrar dinlenmek üzere çitlembik ağacının altına sığındığımızda, saat için cep telefonuma bakarken Instagram’da etiketlenmiş olduğum bir ileti dikkatimi çekiyordu; Kızımın Babalar Günü hasebiyle paylaşmış olduğu, çocukluğunda birlikte yer aldığımız birkaç fotoğraf ve o kelamlar: “Doğaya âşıksam senin sayende. Hâlâ güzel bir salata yiyemediysem seninkilerden daha güzelini bulamadığım için. Bugün yeni bir adım atarken korkmuyorsam ‘Dene kızım, yaşamadan bilemezsin’ dediğin için… Bayan olmanın değerini biliyor ve o denli yaşıyorsam, evvel senden bunu gördüğüm için. Ne kadar kızarsam kızayım birinci öpücüğünde yelkenler suya iniyor. Hatta koluna girip o yelkenlere birlikte biniyorsak seni çok sevdiğim için. Babalar Günün kutlu olsun! Bence biz bu türlü hoşuz.”
DEFNE ÇARŞIBAŞI / YELKENCİ
Teknede kocaman bir iş kısmımız var
Bizim öykümüz Boğaz’da öbür tekneleri izleyerek başladı. Babamla teknelere bakıp hayaller kuruyorduk. Etrafımızdaki pek çok kişi hayalimizin gerçekleşeceğine inanmıyordu. Her bulduğu fırsatta denize çıkarak kendini geliştirdi. Ben de yaz tatilimde yelken okulunda eğitim aldım. Sonra babam daima istediği yelkenli tekneye kavuştu ve bizim hayalimiz gerçekleşti zira bir baba ve kızı hakikaten isterse gerçekleşir.
Yelkenden evvel de babamla paylaştığımız hobilerimiz vardı. Babam bana öğretebilmek için evvel kendi kayak öğrendi, sonra kışları birlikte kayak yaptık. Babam dağcılık ve kampçılık öğrendikten sonra birlikte Karadeniz yaylalarında yürüdük, Polonezköy’de kamp yaptık. Benim küçük yaştan denizci olmamı istediği için de yelkenci oldu.
12 yaşındayım ve artık teknede kocaman bir işbölümümüz var. İskeleye yanaşırken bütün işleri bölüyoruz. Ben kıç halatlarını alıyor ve volta ediyorum, babam öbür işleri alıyor. Eskiden marinaya giriş-çıkışları babam yapardı, ben de usturmaçaları toplar ya da bırakırdım. Artık iskeleden ben ayrılıyorum, babam usturmaçaları topluyor. Biz bu işe başladığımızda epeyce acemiydik. Şimdiyse işbölümünden bahsediyorum. İşe giden babalarınızla vakit geçirmek çok hoş bir fikir. Kesinlikle yelken olmak zorunda da değil. Yalnızca ortak bir hobinin olması kâfi…
Meditasyonumuz rüzgâr ve denizi dinlemek
Misafirlerimizi de alıp Burgazada’da dondurma yemeyi, peynir topunun tadına bakmayı ya da balık, meze yemeyi seviyoruz. Cennet Bahçesi’ne gidip konserleri izliyoruz. Bazen Kaşık Adası’ndaki tonozlarda alargada geceliyoruz. Aslında İstanbul’a çok yakın olmasına karşın daha karadan ayrılır ayrılmaz upuzun bir tatile çıkmış üzere hissediyoruz. Yalnızca hafta sonunda bir günü teknede geçirmek bile hem babama hem de bana haftanın tüm yorgunluğunu unutturuyor. Eğer rüzgârı yakalar da motoru kapatıp yalnızca yelkenle seyir yapmaya başlarsak rüzgârın ve denizin sesini dinleyerek birlikte meditasyon yapmış üzere oluyoruz. Bir de yunuslara denk gelirsek değmeyin keyfimize.
Yazları babam da işten fırsat bulduğunda Gökova’da, Hisarönü’nde yelken yapıyor, koylarda kalıyoruz. Birinci sefer kıçtankara olduğumuz Bördübet Küçük Çatı Koyu’nu navigasyon programından ben bulmuştum. Gece karanlıkta babamla yüzdük. Evvel biraz korksam da sonra babamın müdafaasında gece yüzmek beni çok keyifli etmişti. Ve natürel ben memnun olduğum için babamı da… Artık ıssız koylarda geceleri birlikte yüzmekten çok keyif alıyoruz. Gittiğimiz yerlerde dondurmacıları, farklı yemekleri, tarihi yerleri, sokakları gezmeyi, kıyıda yürüyüş yapmayı seviyoruz.
Her gün bizim için işe giden babalarımız bunu hak ediyor. O benim prensim, ben de onun prensesiyim. Biz öteki kentlerde olup birbirimizi özlediğimizde de tıpkı anda yıldızlara bakarız. Böylelikle ikimiz de birbirimizi gökyüzünden görürüz. Ben artık babama sarılmaya ve çıkacağımız yeni seyahati planlamaya gidiyorum…
COŞKUN ARAL / FOTOĞRAFÇI
Buda’yı görünce ‘Bu abi kim’ diye sordu
Kızım Deniz’le birinci seyahatimiz, o şimdi 20 günlükken Siirt’e oldu. İşim nedeniyle nereye gitmem gerekiyorsa, Deniz’i de yanımda götürdüm. Hiçbir seyahat kolay olmadı. Bilhassa bir bebeğin muhtaçlık duyduğu tüm materyalleri taşımak, hijyenine dikkat edebilmek ve muhtaçlık duyduğu uykuyu uyuyabilmesini sağlamak… Birinci başlarda güç olan seyahatler giderek eğlenceli hale gelmeye başladı ve Deniz yeterlice büyüdüğünde, artık baba-kız seyahatlerimizi iple çeker hale geldik. Yurtiçinde ve yurtdışında birçok yere gittik.
Neredeyse bir ay süren Çin seyahatimizin Tibet ayağında, Deniz şimdi 3.5 yaşındaydı. Gitmeden evvel tabip arkadaşımız Feridun Çelikmen’den yüksek irtifada neler yapmamız gerektiğini öğrenmiştim. Uçakla indiğimiz Tibet Platosu’nda oksijen azlığından birinci etkilenen Deniz olmuştu. İndikten sonra yarım saat içinde halsizlik ve kusma belirtileri göstermiş fakat daima dinlendirip, oksijen desteği yaptığımız için düzelmişti. O düzeldiğinde tıpkı belirtiler bizde başladı ve küçük kızım bana takviye oldu, adeta hemşirelik yaptı. Bu seyahatte Tibet üzere az gidilen bir yerde akranı çocukların hayat üsluplarını gözlerken, en çok ilgisini çeken bebeklerin pantalon ağının olmayışıydı. Farklı kültürlerdeki ömür şekline ait birinci sorduğu soru da bu olmuştu. Tekrar Uzakdoğu’da yapmış olduğumuz bir seyahatte, yüzlerce basamak çıkarak ulaşabildiğimiz bir Buda heykelini birinci gördüğünde “Bu abi kim” diye sormuştu. Gezip gördükçe söz hazinesi gelişiyordu. Örneğin, geniş gövdeli jumbo uçakları ‘şişman uçak’ diye tanımlardı. Masal kahramanlarını gezdiği yerlerde hayal eder, kendince yeni kıssalar yaratırdı. Birebir lisanı konuşamasa da, çocukluğun ortak lisanında buluştuğu akranlarıyla oyunlar oynardı.
Deniz’in bu çocuksu sözleri artık yok. Artık bir genç kız olarak, seyahat ettiğimiz yerlerde kendi sorgulamalarını yapıyor; tek başına ya da kendi arkadaşlarıyla seyahatler planlıyor. Tek başına gidemeyeceği bölgelere de hala benimle gitmek istiyor.
İZZET DOĞAN / GAZETECİ
İkimiz için de öğretici bir tecrübe oluyor
Kuşkusuz birçok kademesi var baba-oğul tatile gitmenin. Birinci kademe ‘ikna’… En azından benim için o denli. Tatile çıkmaya ikna gayreti… Zira 13 yaşındaki oğlum Cem, meskende olmayı seven bir çocuk.
Bu mevzuyu çözdükten sonra tatil yeri ve yeriyle ilgili diplomasiye geçiyoruz.
– Nereye gitmek istersin?
– …
– Deniz, tabiat, kamp, kültür çeşidi?
– ….
– Geçen yıl gittiğimiz yeri sevmiştin güya.
– Olur.
Böylece bu kademeyi da atlatmış oluyoruz.
Mekânı ve tatil biçimini belirledikten sonra hazırlık maratonuna geliyor sıra.
Son tatilimiz, çadırımızı da götürdüğümüz Gelibolu tipiydi. Eceabat’ta bir kampta kalmıştık. Birlikte eşyaları taşımak, çadırı bir arada kurmak, gece hiç üşenmeden ‘Samanyolu’nu en düzgün nereden görebiliriz’ çeşidine çıkmak ayrıcalıktı ikimiz için de. Gelibolu Yarımadası’nda ormanların derinliklerine dalıp yıldızları görmek için farları söndürünce hiç korkmadık.
Genel olarak telaşlı değilimdir fakat oğlumla baş başa olunca tatil valizini kapatmak biraz sıkıntı olabiliyor. Otomobilin bagajına ve hatta art koltuğa da sarkıyor materyaller. Yedek kıyafet, yedeğin yedeği kıyafet olunca eşya kolay kolay sığmıyor bir yere. Tatil dönüşü alışılmış ki o yedeklerin birçok el değmeden geri getirilmiş oluyor. Burada anne faktörü devreye giriyor biraz.
Son devirlerde tatil noktalarını belirlerken gittiğimiz yerlerin lezzetleri de tesirli oluyor. Cem’in yaşı büyüdükçe yemek konusu tatil yeri kadar değerli hale gelmeye başladı. Biraz damak tadına meraklı diyelim. Her nereye gidersek gidelim, dağ-bayır yürüme, dere-tepe tırmanmaya hiç itirazı olmuyor. Lakin yemek vaktini kaçırmamak ve yemekleri evvelce planlamak kaide… Aksama olursa ortam biraz gerilebiliyor zira.
Küskünlüğü uzatmıyoruz
Bizim delikanlı, zararlarıyla ilgili yazılar okuduğundan beri cep telefonuna karşı aralıklı. O yüzden hoşça vakit geçirmesini sağlama, seveceği etkinlikler ayarlama, sevdiği sohbet bahisleri bulma, yemek tertibi yapma üzere koşturmacalar ortasında bir minik mola verebilmek için cep telefonuna paslayamıyorum beyefendiyi. Neyse ki ve yeterli ki okumayı seviyor. Yedek eşyalar ortasında kitaplarımız da oldukça yer kaplıyor. Onlara artık bir de satranç ekibi eklendi. Tüm yorgunluğuna ve tatil dönüşü bir dinlenme molasına muhtaçlık duymama karşın onunla birebir ve tüm gün vakit geçirmek ikimiz için de öğretici bir tecrübe oluyor. “Birini en güzel tatilde tanırsın” derler ya… Küsmelerimiz de oluyor fakat uzatmıyoruz. İş güç, megakent koşturmacası derken birebir konutta olduğumuzda bile birbirimize hasretken; tatilde yalnızca tatil yapmış olmuyoruz aslında. O babasının 24 saatini nasıl yaşadığına; yorulduğunda, acıktığında, sıkıldığında ya da eğlendiğinde nasıl reaksiyonlar verdiğine, tanımadığı üçüncü şahıslarla nasıl bağlantı kurduğuna ya da kurmadığına tanıklık ediyor. Ben ise ergenlik çağına koşturan oğlumun değişimine, hoşlandığı ya da hoşlanmadığı şeylerin nasıl süratle geride kalabildiğine, benim yaptıklarımla ya da yapmadıklarımla ilgili ‘Z’ kuşağı bakış açısına tanıklık ediyorum.
