‘Gece Sempozyumu’, izleyiciye ne anlatmak istiyor?
“Aklın sorusunu hissinle, kalbinin sorusunu aklınla karşılamadan evvel düşün” diyor oyun. Kısaca iki şey kelam konusu; ben bir şey anlatmıyorum, ben paylaşıyorum. Birincisi oyunun konusu; aile fertlerinin birbirlerini yok etmeye kadar varan uyuşmazlıkları, vahşete varan saldırmaları ve kendi çıkarları için etikten uzaklaşıp bir hiçliğe dönüşmeleri. Ve bu mevzuyu aile ortamından alıp sistemlerin nasıl işlediklerine ve sistemlerin insanları nasıl çirkinleştirdiklerine getiriyorum. Oburu ise oyunun senografisi, insanların iç dünyalarına benzeyen topaçlar, arena ve gladyatörler, yani karakterler, oyuncular.
Oyunun anlatım formu de farklı…
Bir sefer öbür algılarla oynuyorum. Daha görsel başlar var, tasarım var. Bir de bu repertuvar diyebileceğimiz metinlerle bir ortada olunca daha bir enteresan olduğunu düşünüyorum. Lineer yani doğrusal öykünün sonucunu biliyoruz da, sirküler yani döngüsel nedenlerini düzgün biliyor muyuz?
Seyirciyle bağlantısı yüksek bir şov. Nasıl bir interaktif usul izlediniz?
Oyunlarımda seyirciyi provoke ediyorum. O dördüncü duvar konforundan çıkarmaya çalışıyorum. Daha iştirakçi ve daha paylaşımcı olsunlar istiyorum. Ben tiyatronun Antik Yunan’da amfi tiyatrolarda ya da İngiltere’deki sahnelerde icat edildiğine inanmıyorum. Bana nazaran, insanlık tarihinin varoluşundan beri hatta ateşin bulunuşundan beri var tiyatro. Ateş etrafında toplanan insanların doğumda, vefatta, düğünlerde, savaşlarda, rablerine yaptıkları ritüellerde vardı tiyatro. Ve çok disiplinliydi; metin vardı, ses vardı, dans vardı, müzik vardı, heykel vardı, makyaj vardı, trajedi vardı, güldürü vardı. Ancak perde yoktu mesela!
‘Gece Sempozyumu’ aslında Flaman müellif Eric De Volder’in oyunu. Neden bu oyunu seçtiniz ve Türkiye’ye nasıl uyarladınız?
Eric’le tanışmam ‘Oda ve Adam’ oyununda oldu. O oyunu okuduğumda metinlerin yalnızca lineer bir kıssayı anlatmadığını ya da lineer öykünün içinde sirküler dokunmalar yarattığını fark ettim. Farkındalık en kıymetlisi. Anın içinde vakti yakalamak… Düz mantığın içerisinde binlerce lineer sorunun ortasında sirküler soruları bulmak. Akıl ile duyguyu ayırmak değil bu. O bilimin işi. Biz homosapienslerin işi ise tam ortasında durmak, dengede! Benim işim ise bunları anlatabilmek; öyküyü, ideolojisini, mantığını ve hissini. Ve tiyatroyu zira bence tiyatro bu. En eski sanat!
Bir anne, üç oğlu ve ortalıkta olmayan bir baba. Bir aile trajedisi anlatıyor oyun…
Artık yalnızca yazılı basında değil sokakta, Facebook’ta, Twitter’da daima birbirini yargılayan bir toplum olduk. Bu dünyada da bu türlü… Hedefim, bireylerin yargılandığı bir ortamda o bireyleri oraya sürükleyen sistemi tartışmaya açmaktı. Bu oyun bu aileyi anlatıyor gerçek, lakin ben bununla birlikte bizi anlatıyorum! “Domuzlar, gaddar gaddar domuzlar!”
‘Gece Sempozyumu’, ortak imal. Ortak üretimin avantajları ve dezavantajları neler?
Ben soru sormayı çok seviyorum lakin bir şeyi daha çok seviyorum: Karşılığı aramak! Bir direktör olarak ikna etmeyi çok seviyorum fakat ikna olmayı biraz daha çok!
Oyunda İnanç Kıraç, Derya Alabora, Serhat Kılıç, Mert Fırat / Ersin Umut Güler, Yaşar Bayram Gül, Pervin Bağdat üzere isimler var. Bu isimleri seçerken hangi kriterleri düşündünüz?
Sadece düşünmedim, hissettim de! İçimdeki histe yanılmamışım, fevkalade bir takım oldu. Ve farklı algılarla oynama alanını yarattım. Takım de varlıklı mutfağıyla kıymetli çalışma alanı sağladı.
‘Gece Sempozyumu’, 19 ve 20 Aralık’ta Kuvvetli PSM’de izlenebilir.
