◊ Araştırınca gördüm, ne kadar çok hit müziğiniz varmış! Bu muvaffakiyetin formülü nedir?
– Çok çalışmak! Bana “Ne kadar şanslısın” diyorlar. Komik geliyor bu “çok şanslısın” lafları. Ne kadar çok çalışırsan, o kadar şanslı olursun. Başka sanatkarlar bayanlarla gününü gün ederken, paralarını savururken, takipçi ve beğeni için endişelenirken, ben sırada hangi seslerin olduğunu, müziğin ne istikamette değişeceğini, alacağı biçimi takip ediyorum. İşte benim formülüm bu; çalışmak!
◊ Pekala müzik söylerken neler hissediyorsunuz?
– Müzik söylerken diğer bir dünyadayım; düşler diyarında… Müzik söylemek benim en büyük mükafatım, terapim. Benim için müziklerin ve müzik söylemenin gücü ütopik, orgazmın ötesinde bir his. Ben hislerimi kelamlara döküyorum, dinleyiciler müziklerime hayat veriyor, ruh veriyor, can veriyor. Onlar şekillendiriyor müziklerimi, onlar güçlendiriyor.
◊ Muvaffakiyetin aklınızı başınızdan aldığı vakitler oldu mu?
– Yetiştirilme biçimim buna müsaade vermez. Kendini bir şey zannetmeye başladığın anda olay biter. Sabah yataktan mesleğimi düşünerek kalkmıyorum. Toprağın üstünde var olduğum her gün ikram ve bunun keyfini süreceğim diyerek kalkıyorum.
Başkalarına yardım edebilme kapasitesine sahibim. Bence mesleğinde belirli bir düzeye ulaşmış, maddi açıdan yeterli konumdaki beşerler için yardım etmek mecburilik olmalı. Birçok yeterli durumdaki insan bu türlü düşünmüyor. Neden biliyor musun? Onlar aslında muhtaçlık duymadıkları şeyler için o kadar istekli ve kaygılı ki, diğerleri için yapabileceklerini düşünecek vakitleri bile yok…
SİNEMAYA YATIRIM YAPMAK İSTİYORUM
◊ Müziğe minik bir orta verip sinemaya geçmek istiyorum. Birkaç sinemada rol aldınız, seslendirme yaptınız. Sinema ile aranız nasıl?
– Sana sinema bölümü ve Los Angeles ile ilgili gerçek fikrimi söyleyeyim mi? Bu kentte biriyle toplantı yapabilmek için toplantı yapıyorsun, o toplantı için de öbür birileriyle toplantı yapıyorsun ve sonunda istediğin toplantıya ulaşamıyorsun bile! (Gülüyor) Sinema ile aram nasıl… Güzel bir izleyiciyim. Rol yapmak üzere bir tutkum yok. Hedeflerim ortasında kamera ardında olmak var.
◊ Kamera ardında mı?
– Evet, sinemaya yatırım yapmak istiyorum. Sinemalar yapmak istiyorum, öyküler anlatmak istiyorum.
◊ En sevdiğiniz sinemaları söyler misiniz?
– “Scarface”! İzlemekten görüntüyü kırmıştım. O sineması yaşadım ben. Al Pacino’nun karakteri Tony Montana’nın Amerikan düşünü gerçekleştirmek için yaşadıklarını ben de yaşadım. “Scarface” dışında “Goodfellas” ve “Casino” da en sevdiğim sinemalar. Zira o denli ortamlarda büyüdüm.
◊ Tony Montana ile birebir dünyadan geldiğinizi söylüyorsunuz. Biraz daha açalım mı bu mevzuyu?
– 80’lerde Miami’de büyüdüm. Tüm uyuşturucu oyununu yaşadım. Uyuşturucu tacirlerini izleyerek büyüdüm. O dünyada yaşadım, çalıştım…
CANLARI NE İSTİYORSASÖYLÜYORLAR, ALDIRMIYORUM
◊ Artık büsbütün farklı bir kesimdesiniz. Müzik bölümünde de yaşadıkları baskıdan ötürü depresyona girdiğini açıklayan birçok müzisyen var. Tıpkı baskıyı siz de hissettiniz mi?
– Baskı ile ilgili iki şey söyleyeceğim. Baskı-basınç, boruları da patlatır, pırlanta da yapar. Baskıyı nasıl ve ne istikamette kullanıyorsun, ben ona bakarım.
80’lerde güç bir dünyada büyümek, olan biteni izlemek beni müzik bölümüne hazırladı. Köklerimi, nereden geldiğimi, nasıl yetiştirildiğimi güzel biliyorum. Yaşadığım her şeyi yanımda müzik piyasasına taşıdım.
Şimdi çocuklara bakıyorum, Disney Channel’a seçilmek için canları çıkıyor. Seçildikten sonra Disney onlara meslek veriyor lakin çocukların kendilerini çözmesi ve anlaması için vakit kalmıyor. Kim olduklarını bilmiyorlar.
Bende ise durum tam zıddıydı. Hayat bir şeyleri sert yoldan öğrettiği için hareket kabiliyetim yüksek. 20 yıldır müzik yapıyorum. 17-18 yaşına kadar öteki kesimdeydim. O dünyada ya ölürsün ya da mahpusa girersin. O kesimde yaşadıklarım beni bu bölümde var olabilmemi sağlayacak biçimde güçlendirdi. Şayet hayatım Disney Channel’daki çocuklarınki üzere kusursuz geçseydi, bahsettiğin baskıya hazırlıklı olmayabilirdim. Lakin benim üzere en çirkinini yaşayarak büyüdüysen, sonradan gelen her şeye yalnızca gülerek bakıyorsun.
◊ Güvensizlikler yaşadınız mı hiç?
– Bol miktarda! O hissin sonu gelmiyor bende. O bahisle ilgili hiç unutamadığım bir öyküm bile var…
◊ Anlatır mısınız?
– Zevkle! Çocukken farklı yerlerde yaşadım. İlkokula başladığımda oturduğumuz mahalle Haitililerin yoğunlukta olduğu bir mahalleydi.
Miami, çeşitli ırk ve kültürden insanların yaşadığı bir yer. Yaşadığın yerde ya o mahalledeki kültürün bir kesimi olursun ya da dışlanırsın.
Neyse, ilkokula başladım, çocuklar tipimle dalga geçmeye başladı. Burnuma “palyaço burnu” diyorlardı. Bu dalga geçmeler beni bir süre altüst etti. Sonunda bir gün anneme anlattım. Annem “Yarın okula gidince burnunu tutacaksın ve komik sesler çıkarıp ‘Ben palyaçoyum’ diyeceksin” dedi. 6 yaşındayım ve annemin fikri hiç hoşuma gitmedi! Ancak “mutlaka yapacaksın” deyince mecburen yaptım. Biliyor musun, işe yaradı! Çocuklar güldü ve dalga geçmeyi bırakıp oyunun bir modülü oldular.
Hayata karşı yaklaşımım da tıpkı bu türlü. Beşerler canları ne isterse söylüyor, ben aldırmıyorum. İstedikleri yansıyı vermiyorum. Hatta kendimle dalga geçiyorum. İnsanlara dünyada harikanın var olmadığını kendi metotlarımla anlatmaya çalışıyorum.
BİZ KUSURLARIMIZLA MÜKEMMELİZ
◊ Benim büyüdüğüm yerde fizikî farklılıklarımız, yetersizliklerimiz o kadar göze batmazdı ya da ben bu çeşit olaylara şahit olmadım. Sizin hem yaşadığınız hem de çalıştığınız kesimde bunlar ziyadesiyle büyütülüyor üzere. Bu durumun kendinizi yetersiz hissettirdiği oldu mu?
– Müzik dalında fazla abartılıyor. Ancak artık şu noktada hiçbir şey gerçek değil. Gördüğün hangi fotoğrafa inanıyorsun? Herkes kusursuz görünmenin, yani aslında var olmayan bir şeyin kederinde. Biz kusurlarımızla harikayız. Ne vakit kusurlarımızı sahipleniriz, o vakit en eksiksiz düzeye ulaşırız. Bu kadar kolay.
◊ Pekala yetersiz hissettiğiniz anlarda, kendinizi nasıl motive edersiniz?
– Her gün yetersiz hissediyorum. Her gün kendimden kuşkuya düşüyorum. Kuşku, benim motivasyonumun bir kesimi. Uğraş, uğraş, çaba, ızdırap beni motive ediyor. Şayet bir insan bu hisleri yaşamadıysa, kazanmak ve kaybetmek ortasındaki farkı anlayamaz. Başarıyı takdir etmek için kaybetmeyi, uğraşmayı, acı çekmeyi yaşamış olmak lazım.
◊ Pitbull’unuz var mı?
– Hayır, Pitbull’um yok. Köpeklerle ilgim hayli enteresan. Çocukken yaşadığım her mahallede sahipsiz köpekleri konuta getirirdim. Annem “Eğer meskene köpek getirirsen, bakımı da sana ilişkin olacak” deyince köpek getirmeye son verdim. (Gülüyor)
HEPİMİZ AYNIYIZ
◊ Sizin toplumsal mevzularda da çok hassas olduğunuzu biliyoruz. Son devirde siyasi başkanların Latin toplumuna yönelik açıklamaları hakkında neler düşünüyorsunuz?
– Burada kelam konusu olan Latin toplumu ancak aslında insanlığın sorunu ile karşı karşıyayız.
Ben, “ırkçı” olmaya en uzak beşerim. Sevdiğim tek bir ırk var, o da insan ırkı. Hepimizden tıpkı kırmızı kan akıyor, hepimiz birebir havayı soluyoruz. Hepimiz birebiriz. Bunu bir algılarsak, dünya ne hoş bir yer olacak aslında…
Latin toplumuna yapılanlara gelecek olursam… Kübalı-Amerikalı olmam beni doğuştan yanlış yapıyor bir defa. Yani ben bu arbedede yıllardır varım.
Sınırları geçen insanlara bakalım; bence beşerler sonları geçmiyor, hudutlar insanları geçmiş. San Diego, Los Angeles, El Paso, San Francisco hepsi benim kulağıma İspanyolca geliyor.
Bu ülkenin hoşluğu de buydu aslında. Özgürlük! Değiştirmeye çalışsalar da bu ülkeyi hoş yapan
şey bu!
ÇÖPLERİ ATMAK ÇOCUKLARIMIN GÖREVİ
◊ Rap müzik yapanları şöyle bir araştırınca çok lüks hayatlar karşıma çıktı. Kendileri ve çocuklarına aldıkları lüks otomobiller, değerli mücevherler, ikramlar… Sizde durum nedir? Çocuklarınıza milyon dolarlık kolyeler alıyor musunuz mesela?
– Ben çok farklıyım. Bir çocuğum artık yerde uyuyor mesela. Bana uygun notlar getirmezlerse yataklarını alırım. Telefonunu, bilgisayarını, tüm elektronik eşyalarını aldım, havuza attım. Teknoloji yüzüyor mu görsün istedim. (Gülüyor) Meskendeki çöpleri atmak çocukların vazifesi. Yemek masasından kalkarken tabaklarını almak zorundalar. Eşyalarını sağda solda bırakamazlar, anında çöpe atarım. Başlarına çok geldi ayakkabılarını arayıp çöpte bulmaları. Şayet çalışırlarsa, birtakım şeyleri yapmaya hak kazanırlar. Çocuklarımdan biri toplumsal medya hesabı açtı. Müsaade vermemin tek sebebi tüm notlarının A olması. O bu hakkı kazandı, ben de verdim. Hasılı benim konutumun kuralları, bildiğin rap kültüründen çok farklı.
◊ Tüm klipleriniz hoş bayanlarla dolu. Müzik dünyasındaki başarınız, bayanların size bakışını değiştirdi mi?
– Beni çok güçlü bir bayan yetiştirdi; annem! Büyükannem ihtilal vaktinde Küba’da isyancılardanmış. Teyzem siyasi tutuklu. Etrafımdaki bayan modeller böyleydi. Hoş bayan çok var, evet ancak bayanı hoş yapan imajı mü hakikaten? Benim ilgimi çeken, kendi pahasını bilen bayanlar. Erkeklere kendini kolay kolay sunan bayanlar hiç ilgimi çekmedi.
◊ Sizi hiç kız arkadaşlarınızla görmedik…
– Sevdiğim insanları hiçbir vakit deşifre etmedim. Birini sevdiğin vakit korumak istersin, tüm dünyaya göstermek değil.
◊ 20 yıldır bu işi yapıyorsunuz ve müzik dalındaki değişimi birebir yaşadınız. Dalın gidişatını nasıl değerlendiriyorsunuz?
– YouTube’da 14 milyarın üzerinde izlenmem var. Her izlenmeden 1 dolar alsam, 14 milyar dolar eder. 1 cent alsam, 140 milyon dolar eder. Yalnızca YouTube izlenmem… Spotify ve öbür platformları saymıyorum bile. Sonuçta sanatın bir kısmı da olsa ticaret yapıyoruz. Teknoloji çok süratli ilerliyor. Kimileri “altın çağ” olarak yorumluyor, kimileri “çok fazla gri alan var” deyip işin içinden çıkamıyor. Bense zevkle olan biteni izliyorum. Zira böylesine mega bir dalda teknoloji ve getirdikleri ile uğraş etmem mümkün değil.
ADIM CHIHUAHUA OLABİLİRDİ!
◊ ‘Pitbull’ ismini nasıl seçtiğinize dair farklı kıssalar okudum. Nedir gerçek kıssa, sizden dinleyelim…
– Birlikte rap yaptığım bir arkadaşım vardı; J-Hot. Bana birinci ismimi o verdi; ‘Squire’. Bir süre kullandım ancak hâlâ isim arayışındaydım. Sonra Dominikli bir arkadaşım Pitbull dövüşüne giderken “Senin ismin Pitbull!” dedi. O gün Chihuahua dövüşüne gitseydik, adım minik bir Chihuahua olabilirdi! (Gülüyor)
◊ Pekala neden sizi bir Pitbull’a benzetti?
– Rap’te freestyle denilen bir şey var. O anda aklından geçenleri söyleyip karşındaki rap’çiyle bir nevi rap savaşı yapıyorsun. Kimi günler tek başıma karşımda dört rap’çiyle freestyle yapardım, o yüzden olabilir.
