Resmi sitede de yayınlanan röportajda Muriqi’nin çocukluk periyoduna ilişkin fotoğraflar paylaşıldı.
Vedat’ın Fenerbahçe formasıyla verdiği pozlar ve röportajın tamamı şöyle;
Kosova’da savaş devrinde 5-6 yaşlarında bir çocuktu. Meskenlerini terk edip komşu ülke Arnavutluk’a ailesi ve akrabalarıyla sığınmak zorunda kaldılar. Savaş sonrası futbola başladı. Babasını 7 yaşındayken kaybetmişti. Futbolcu olmasında en büyük dayanağı annesi verdi. Fenerbahçe ismini birinci sefer dedesinden duydu. Çubuklu sevgisi kahvede maç izleyerek büyüdü. Bundan sonra bu sevgiyi alanda gollerini atarak kendisi üzere milyonlarca çocukta büyütmek istiyor. Vedat Muriqi, Fenerbahçe Mecmuası’na hayatını ve maksatlarını anlattı.
Çocukluğundan başlamak istiyorum. Kosova’da savaş vaktini yaşıyorsun. O periyodu anlatır mısın?
1999-2000 yıllarıydı. 5-6 yaşlarındaydım. O devir Sırp askerleri Kosova’da baskın yaptıkları konutlardaki tüm erkekleri topluyor, ya onları kendileri için çalıştırıyorlar ya da azap yapıp öldürüyorlardı. Bizim meskene baskın yapan Sırp askerleri ise ‘evden çıkın’ dedi. Allah’ın sevdiği kullarıymışız ki bize merhametli Sırp askerleri denk geldi de bizim meskenden kimseyi götürmediler. Bir saat civarında toparlandık. Anneme sordum ‘Nereye gidiyoruz?’ diye. O da bana ‘Tatile gidiyoruz’ dedi. Bizim bütün mahalle Muriç ailesi diye geçer. 50-55 kişi Arnavutluk’a gittik. 50-55 kişi Arnavutluk’ta bir konutta kalmaya başladık. NATO’dan kumanya geliyordu lakin natürel kısıtlıydı. Annemizden yiyecek bir şey isterdik sabah soğan-ekmek verirdi. Öğlen tekrar isteyince tekrar soğan-ekmek verirdi. Annemin çaresizliğinden ağladığını bilirim. Arnavutluk’ta bize yardımcı olan bireyler, konutun büyüklerini çay-kahve içmeye götürürlerdi. Onlar da çayı kahveyi şekersiz içip orada verilen şekerleri bize, çocuklara getirirlerdi şeker yiyelim diye. Arnavutluk’ta yaklaşık 2 ay kaldık. Daha sonra Kosova’da olaylar çözülünce konutumuza döndük. Meskenimiz yerinde duruyordu. Yalnızca ortalığı biraz dağıtmışlar. Savaş periyodu bizim ailenin köfteci dükkanı vardı. Hava kararmadan köfteciyi kapatıp konuta gelirlerdi. Çok sıkıntı günlerdi.
Futbola nasıl başladın?
Öncelikle annem çok istedi futbolcu olmamı. Babam ben 7 yaşındayken merhum oldu. Babam gençken profesyonel bir futbolcuymuş. Oynadığı kadroda kamp periyodu tam otobüse binecekken ekibin hocası babamı “Sen kampta değilsin” diyerek otobüse bindirmemiş. Bu olay babamın gücüne gidiyor. Babam da bunun üzerine futbolu bırakıp hentbola yöneliyor ve hentbolcu oluyor. Babam hentbolda Yugoslavya liginde şampiyonluklar yaşamış, “Yılın En Güzel Hentbol Oyuncusu” üzere mükafatlar kazanmış. Babamın futbol kadrosunun ismi Progres’di. Artık o denli bir grup yok. Annemin içinde babam futbolcu olamadı diye ukde kalıyor ve beni futbola yönlendiriyor. Annem beni futbolcu yapmak için çok uğraştı. Savaştan sonra Kosova’da gençleri spora yönlendirme istikametinde altyapıya değer verildi. O sırada Liria kadrosunun altyapısında 8-9 yaşlarında başladım futbola. Meskenden uzaktı antrenman yaptığımız yer fakat annem beni daima egzersizlere gitmem için motive etti. 16 yaşında Kosova’da profesyonel oldum. 18 yaşımda Arnavutluk’un Teuta kadrosuna transfer oldum. Orada da 2 sene geçirdim. Sonra Eskişehirspor’a denemeye çağrıldım. Bir hafta – 10 gün kamp yaptım. Sonra ‘Biz seni çağıracağız’ dediler. Giresunspor’dan teklif alınca orada başladım.
Uzun uzunluklu bir futbolcusun ve genelde uzun uzunluklu futbolcuların ayakları çok uygun olmaz. Sen ise ayaklarına da hakim bir oyuncusun. Futbola erken başlaman sayesinde mi ayak tekniğini geliştirdin?
Erken başlamak çok avantajlı lakin altyapımızın koşulları savaştan yeni çıkmış bir ülkenin altyapısı ne kadar düzgünse o kadar düzgündü. Alanlar topraktı. Yağmur yağınca çamur oluyordu. Kurallar çok elverişli değildi fakat oradaki hocalarımın emeğiyle kimi şeyler öğrendik. Bir de Balkan insanı inatçı olduğu için, bir şeyi başladığında başarmak için çok uğraşıyor. Yaşadığımız eski sıkıntı günleri düşünerek bir düzeye geldikten sonra onu devam ettirmek için, bir daha o günleri yaşamamak ismine çok çalışıyoruz.
Sende de var mı o inatçı kültür?
Arnavutların hepsi çok inatçı. Ben de çok inatçıyımdır. Yalnızca sporda değil genel manada da var. Bu bazen düzgün, bazen berbat.
Fenerbahçe taraftarı olduğunu biliyoruz. Fenerbahçe sevgisi sende nasıl başladı?
Futbola ilgi duyduğum devir ailedeki yakınlarımıza soruyordum ‘Sen hangi takımlısın’ diye. Amcalarıma, dayılarıma soruyordum. Partizan üzere Yugoslav ekiplerini söylüyorlardı. O orta hiç unutmuyorum. Dedeme sorunca ‘Ben Fenerbahçeliyim’ dedi. Çok şaşırmıştım zira bu grubun ismini birinci kez duymuştum. Dedemin hiç unutmadığım lacivert ve yanlarından sarı çizgili Fenerbahçe eşofmanı vardı, üzerinde Fenerbahçe amblemi vardı. Dedem, eski liderlerimizden Ali Şen Kosovalı olduğu için Fenerbahçe’yi tutuyorum demişti bana. Sonraki gün de Fenerbahçe’nin maçı vardı. Dedem ‘Hadi maç izlemeye gidelim’ dedi ve birlikte kahveye maç izlemeye gittik. Hangi maçtı tam hatırlamıyorum lakin Lazetiç, Rapajic, Revivo’lu takımdı. Dedemle birlikte maç izlemeye gide gide Fenerbahçeli oldum ve giderek daha koyu bir taraftar oldum. Maç izlerken tırnaklarımı yerdim. Arnavutluk grubuna transfer olunca Türkiye ligini izleme talihim olmadı pek lakin tekrar de internetten maç sonuçlarını takip ediyordum. Günümüze gelirsek sıkıntı bir transfer süreci olduğunu kabul ediyorum ancak karar vermek benim için çok kolaydı. Fenerbahçe’nin, Türkiye’nin en büyük topluluğu olduğunu herkes söylüyor lakin içeri girdikten sonra o hissiyat 100 misline, bin misline çıkıyor.
Transfer sürecin çok ses getirdi. Senden büyük bir beklenti var. Bu senin üzerinde baskı oluşturuyor mu?
Açıkçası bir baskı oluşturmuyor. Hatta bu baskı beni motive ediyor. Rizespor’da tek forvet olduğum için birçok kişi dönem nasıl geçer diye düşünüyordu. Bu beni motive ediyordu zira biliyordum ki birçok şeyi benim yapmam gerekiyordu. Bu durum beni moral-motivasyon açısından daha çok kamçılıyor. Fenerbahçe üzere bir ekipte, o stadyumda, o taraftarın önünde forvet oynamak gücünüzü ikiye katlar. Ben de Fenerbahçe’ye karşı oynadım. Bilhassa Kadıköy’deki maçlarda çok boğucu bir atmosfer oluyor. Stadın yapısından mı, taraftarın coşkusundan mı bilemiyorum fakat Kadıköy’deki atmosfer çok boğucu oluyor ve iki üç ataktan sonra taraftar da kendinden geçiyor, bir noktadan sonra bir faul olsun da oyun yavaşlasın diye bekliyorduk. Artık Fenerbahçe formasıyla oynayacağımı hayal edince herhalde önüme çıkanı deviririm diyorum (Gülüyor).
Fenerbahçe’deki gayelerin neler?
Fenerbahçe tarihine adımı altın harflerle yazdırmak istiyorum. İnşallah yeterli bir başlangıç yapıp mesleğimin sonuna kadar Fenerbahçe’de kalmak istiyorum.
Taraftarımıza bildirinin var mı?
Bizi desteklesinler demiyorum. Onlar esasen âlâ günde makus günde Fenerbahçe sevgisinin yalnızca skor, maç sevgisi olmadığını, bir arma sevgisi olduğunu, Fenerbahçe sevgisinin diğer bir şey olduğunu bütün Türkiye’ye, alem-i cihana gösterdiler. Öteki kadroların taraftarları üzere 2 yenilgiden sonra gruplarına küsmediler, stadı boş bırakmadılar. Biz de onlara özlediğimiz hoş günleri yaşatmak ve Fenerbahçe’yi layık olduğu şampiyonluklara taşımak istiyoruz. Yani son kelamım “Fenerbahçe geliyor”.
iddaa’da en çok oynanan bahisleri kaçırmayın, incelemek için buraya tıklayın!
