Defalarca gitmiş olmama karşın güya birinci kez Akyaka’ya gidiyormuşum ya da birinci kez motor kullanıyormuşum üzere heyecan basmıştı günler öncesinde. Her yola çıkışımda hissettiğim bu hoş heyecan yeniden kendini göstermeyi başarmıştı. Bu kere tekerler, yeşilin bin bir tonunu içinde yaşatan Akyaka için dönüyor. Havanın hoşluğunu de fırsat bilerek hazırladığımız Akyaka rotası şu formda: İzmir, Menderes, Ahmetbeyli, Selçuk, Çamlık, Ortaklar, Söke Yolu, Bafa Gölü, Milas, Ören, Akbük ve Akyaka. Toplamda neredeyse 350 kilometrelik bir yol…
Bol molalı Akyaka yolunda birinci durak Menderes’in Ahmetbeyli’si… Kıyı tarafındaki kafeler şimdi açılmadığı için yol üzerindeki kahvede taptaze çaylarla ve konuttan getirdiğim börekle meskenlere şenlik bir mola oluyor. Mola sonrası tekerler, Selçuk tarafına dönüyor. Yemyeşil Çamlık yolu ve Ortaklar derken sırada dümdüz yoluyla meşhur Söke Ovası Yolu var. Yağmur atıştırmaya başlayınca Söke Yolu’nda sıcak bir kahve molası, olmazsa olmaz. Yağmur ve kahvelerimiz bitince yola devam…
Söke Yolu’ndan eşsiz görüntüsü ve dinginliğiyle önümüzde sakin Bafa Gölü. Hava ve yollar muhteşem! Bafa’yı geçtikten sonra Milas yolu üzerinde hafif açlık hissiyle bir gözlemecide duruyoruz. Eşiyle birlikte motorcu olduğunu söyleyen ‘48 de Mola’nın sahibi, bizimle epeyce ilgileniyor. Güce muhtaçlığımız olduğundan patatesli ve peynirli gözlemeleri tavşankanı çaylar ve domates söğüş eşliğinde bir hoş mideye indiriyoruz. Epeyce geniş yemyeşil bir bahçesi olan yerin, bilhassa yazları kalabalık olduğu büyüklüğünden kendini belirli ediyor. Yolunuz düşerse deneyebilirsiniz.
Sakar Geçidi yerine Ören tarafından Akyaka rotası çizdiğimiz için sırada Ören karşımıza çıkıyor. Kazara Ören’in içine girsek de yardım sever halk bize Akbük yolunu tanım ediyor ve artık rota Akbük Koyu. İzmir’den yaklaşık 300 kilometreden fazla bir aralık devirip ulaştığımız Akbük Koyu’nun, tüm o yorgunluğa ziyadesiyle değdiğini gönül rahatlığıyla belirtebilirim. Bu koyun harika görüntüsünü ölümsüzleştirmek için yol kenarına yanaşıp fotoğraf çekmeye başlıyoruz ve mis üzere havayı içimize çekip adeta sessizliğin tadını çıkarıyoruz. Akbük Koyu’na girmeyi çok istesek de yorgunluk ve karanlık üzerimize çökmeden Akyaka’ya ulaşmak istediğimiz için tekerleri mecburen Akyaka’ya hakikat çeviriyoruz. Bir dahaki sefere Akbük Koyu’na geleceğimizin kelamını verip oradan ayrılıyoruz. Yolunuz düşecek olursa seyir zirvesi tadındaki görüntüde kesinlikle durup sessizliğin keyfini sürün ve hatta Akbük’e kesinlikle uğrayın.
Akbük Koyu’ndan Akyaka’ya uzanan deniz kenarındaki yol ise sürerken görüntüye dalmamak için dayanılmaz konsantrasyon gerektiren hoş mi hoş bir yol. Yaklaşık 25 kilometrelik parkurdan sonra nihayet enfes bir sürüş sonrası akşam olmak üzereyken otelimiz Azmakhan Deluxe’e ulaşmış bulunuyoruz. Otelin otoparkı, çabucak önünde yolun kenarında bulunuyor ancak arkadaşımızın önerdiği daha korunaklı ve bir iki adım uzaklıkta yer alan otelin restoranı olan Halil’in Yeri’nin otoparkı tercih sebebi oluyor. Bizden çok sonra yola çıkan arkadaşımız bizi otelin önünde karşılayınca, yolu ne çok uzattığımızı anlıyoruz. Yeniden yüzlerde bir gülümseme beliriyor.
Kaldığımız Azmakhan Deluxe’e otelimizin tertemiz olduğunu söylemeden geçmeyeyim. Yeniden de odanın görünümüne ve yatakların rahatlığına kanmadan ve de çok fazla dinlenmeden yalnızca motor kıyafetlerimizden günlük kıyafetlerimize bürünüp Halil’in Yeri’nde soluğu alıyoruz. Yer olmadığı için mecburen içeri kısımda yer ayırtmış olsak ta garson arkadaşlara rica ettiğimizde bizi fazla bekletmeden çabucak ırmağın kenarında bir masaya alıyorlar. Dışarıda ırmağın soğuğunun ve hoşluğunun yüzüme vurmasını ne çok özlemişim! Azmak Irmağı, art fonda adeta bir tabloya dönüşüveriyor ve kendimizi elimizde makinalarla fotoğraf çekerken buluveriyoruz.
2006’da gittiğimizde neredeyse yalnızca o vardı: Halil’in Yeri restoran. Garsonların güler yüzü, yemeklerin lezzeti ve bir içim atmosferi ile Halil’in Yeri, yorgunluğu atmamıza yardımcı oluyor. Birbirinden hoş mezeler ve taptaze balıklar eşliğinde yemeğimizi tamamlayıp ırmak boyunca yürüyüşe çıkıyoruz. Gece, otelin ırmağa bakan restoran balkonunda kahvelerle sonlanıyor. Sabah erkenden kalkıp tekrar görünümlü restoranda hoş bir kahvaltı yapıp güç depoluyoruz. Akabinde ırmakta tıp atmak üzere merkezde Akyaka Kooperatifi’nin düzenlediği 12 TL karşılığındaki ırmak cinsine katılarak ırmağın lisanlara destan hoşluğu içerisinde büyülenip kalıyoruz. Tıp sonrası Akyaka plajının dinginliğinde yürüyüş olmazsa olmazlardan.
Dönüş yoluna çıkmadan evvel yeşilin her tonunun farklı başka işlendiği Akyaka’ya bir daha gelme kelamı veriyorum. Yağmur eşliğinde başlayan dönüş seyahati, ben dahil yağmurluğu olmadan çıkan arkadaşlar için biraz dokunaklı bir biçimde sürüyor. Bu defa Sakar Geçidi’nden yağan yağmur eşliğinde çıkıp yolu uzatmadan Aydın otoyolu rotamızı izliyoruz. Sırılsıklam vaziyette olsak bile Çine’de Mehmet Zengin’in güzel köftesini yemekten de geri kalmıyoruz. Restoran sahibinin tatlı mı tatlı annesinin duaları eşliğinde yolumuza çıkıyoruz. İzmir’e vardığımızda biraz geç olsa da yol uzunluğu özlediğimiz güneş bize göz kırpıyor. Aklımızda Akyaka ile kalan hoş görünümler ve toplamda yaklaşık 700 kilometrelik hoş bir sürüş, bize ıslandığımızı unutturuyor.
